Ku przestrodze

Piątek, wydawać by się mogło, normalny dzień, taki spokojny i zaplanowany w pełni.  Na pewno nie zdawałam sobie sprawy z tego, że właśnie tego dnia dostanę tak ogromną lekcję od życia.

Razem z Wojtkiem odebraliśmy dziewczynki z przedszkola i pojechaliśmy do dziadka z życzeniami z okazji jego święta. Za kierownicą samochodu siedziałam ja, jechałam powoli, bo warunki drogowe nie były za ciekawe.
Jadąc do teściowej nigdy nie jechałam tą ulicą, a właśnie tego dnia coś mnie tam skierowało i skręciłam w lewo w jednokierunkową.
Staram się unikać rozmów z dziewczynkami podczas jazdy, tłumacze im, że muszę skupić się na drodze, a ich rozmowy mnie rozpraszają. Sprawa jest ułatwiona kiedy jedzie z nami tata, bo wtedy te tysiące pytań pada do niego. I tak było tym razem, prym w rozmowie wiódł tato.
W tle słyszałam ich rozmowę i patrzyłam na jezdnię, prosta droga, żadnego przejścia dla pieszych, czy przystanku. Po jednej stronie pusty chodnik, po drugiej zaparkowane samochody. Po prostu pusta, prosta droga. Nagle przed samą maską mojego samochodu zobaczyłam biegnącą niebieską postać. W pierwszej chwili nawet nie zorientowałam się, co to… kto to… wiem tylko,że ową postać od maski dzieliło kilkanaście, może kilkadziesiąt centymetrów . Dopiero po sekundzie w lusterku zobaczyłam, że było to dziecko. Chłopczyk, który uciekł mamie z chodnika i wbiegł na jezdnię z pomiędzy samochodów zaparkowanych wzdłuż chodnika. Zaczęłam krzyczeć: „Matko Boska, zabiłabym dziecko!!!” Zatrzymałam samochód i wybiegliśmy z samochodu. Mama z wózkiem i jeszcze jednym dzieckiem stała na chodniku, a chłopiec który jej uciekł stał po drugiej stronie ulicy. Ona stała jak wryta, zero reakcji, zaczęliśmy do niej krzyczeć, że jadą następne samochody, żeby weszła po niego, bo zaraz dojdzie do tragedii.  Dopiero po chwili zareagowała i zabrała chłopca i chyba z emocji nie wydobyła z siebie ani słowa.
Weszłam do samochodu, ale nie byłam w stanie prowadzić w totalnej histerii zamieniłam się z Wojtkiem miejscami. W ogólne nie mogłam do siebie dojść, cała się trzęsłam i płakałam.
A gdybym jechała ciut szybciej, albo ciut wolniej? A gdyby on zatrzymał się na środku ulicy? Zabiłabym go na miejscu. Dziecko mające około pięć lat. Nie miałby żadnych szans z samochodem. Wbiegł na ulicę praktycznie w momencie w którym byłam równo z nim, nie miałam szans nawet zareagować. To, że nie doszło do tragedii na oczach moich i jego matki to cud, bo naprawdę brakowało niewiele.

Od tego momentu minęły już trzy dni, a ja mam tę sytuację cały czas przed oczami. Widzę tę niebieską kurtkę która mknie mi przed maską samochodu. To okropne uczucie, jakiego nikomu nie życzę.
Wiecie czego nauczyło mnie to zdarzenie? Że tak naprawdę nigdy nie wiesz co może się wydarzyć, że człowiek może wyjść z domu i nie wrócić. Że na ulicy nie ma żartów, że za kierownicą trzeba być pokornym, maksymalnie skoncentrowanym i przewidującym. Gdybym obróciła w tym momencie głowę, nawet nie wiedziałabym, że takie zdarzenie miało miejsce.
Czy można kogoś obwiniać za tę sytuację? Myślę, że każdego z nas po troszkę. Mama prowadziła dwoje dzieci i pchała wózek. Nawet nie wiem czy zdążyła zareagować – pewnie nie. Myślę, że ma nauczkę do końca życia. Dziecko jak dziecko, totalnie nieprzewidywalne, miało niesamowite szczęście. Co nim kierowało w tym momencie? Nie mam pojęcia. Ja jako kierowca,  nie jechałam szybko, byłam ostrożna, ale mogłam być bardziej przewidywalna i liczyć się z tym, że dziecko ucieknie prosto pod mój samochód. No tak tylko musiałabym ich widzieć za tymi samochodami.

Wojtek mówi, że nie ma idealnych kierowców, że człowiek uczy się jeździć całe życie. Najpierw jest młody ma refleks, ale brakuje mu doświadczenia, potem kiedy z biegiem lat zdobywa doświadczenie, z kolei refleksu zaczyna brakować. Pewne jest to, że takie sytuacje uczą nas najlepiej, uczą nas pokory w prowadzeniu naszych samochodów.

Przy okazji przypominają mi się sytuacje kiedy idąc do przedszkola przechodzimy przez dwupasmową ulicę. Jeden kierowca się zatrzymuje, ja wchodzę z dziećmi na jezdnię, a drugim pasem przejeżdża jeszcze kilka samochodów…. Zawsze tak jest. Niedawno w Tychach w ten sposób zginęło dwoje dzieci, kierowca pięćdziesiąt, czy sześćdziesiąt lat, trzeźwy, nie jechał za szybko, a jednak…

Wiem, że moja sytuacja mogła zakończyć się ogromną tragedią i chyba Bóg dał mi już kolejny znak, że czuwa nade mną, za co mu ogromnie dziękuję. Wiem, że od strony prawnej nie byłoby w tym zdarzeniu mojej winy, ale wiem też że nie potrafiłabym z tym żyć.

Kochani, uważajmy na drodze, zarówno idąc chodnikiem z dziećmi jak i za kierownicą.