Siła którą masz

Są czasem w życiu człowieka chwile, kiedy wszystko go przerasta. Wydaje się mu, że życie rzuca mu pod nogi kłody, a jego zadaniem jest przeskakiwanie przez nie w taki sposób, aby się o nie nie potknąć. Każde potknięcie to upadek, z którego trzeba wstać. To moment w którym musimy odnaleźć w sobie takie pokłady sił, aby powstać, walczyć i już więcej nie dać się pokonać.

Matka – twór Boga, kobieta, osoba. Ona jest w stanie unieść na swoich barkach największy ciężar. Ciężar który „zwykłego” człowieka wgniótłby w ziemię. Ona się nawet nie zastanawia, tylko niesie go z całych sił. Kiedy przychodzi moment zwątpienia i załamania, ona  zaciska zęby i za cholerę nie da się pokonać.
Mama, czeka na pierwszy krzyk, pierwszy krok, pierwsze słowo, a kiedy czeka zbyt długo to zatraca się w zmartwieniach. Ona dmucha rozbite kolano i przeżywa każdy napotkany siniak na ciele swojego dziecka. To ona jest ukojeniem i ratunkiem, pierwszą która podaje rękę. Jest zawsze pierwsza i niezastąpiona. To ona ściska kciuki przed każdym występem swojego dziecka i nigdy nie zwątpi, bo jest najwierniejszym kibicem. Kibicuje przez całe życie, nawet wtedy kiedy do końca nie popiera, ale jest i wspiera.
Ona jest całym światem, opoką, ostoją, pomocną dłonią i najsilniejszą chodzącą po ziemi istotą… Patrzysz na tę kobietę i zadajesz sobie mnóstwo pytań, zastanawiasz się skąd w niej ta siła, determinacja i miłość. Miłość za którą jest w  stanie oddać swoje życie, bo nic jej tak nie rani jak ból własnego dziecka i jego cierpienie. Jest w stanie zabrać wszystko na siebie, nawet najcięższą chorobę, aby tylko uchronić tę kruchą istotę od najgorszego…

Skąd to wiem?
Jestem Mamą.